Schmidt-Cassegrain

Teleskop zwierciadłowy krótszy od Newtona, ale o dłuższej ogniskowej? Dlaczego ma to sens...

Wielu miłośników astronomii wybiera te teleskopy, ponieważ są one kompaktowe i łatwe w transporcie. Charakteryzują się one niezwykle krótką tubą optyczną i długą ogniskową.

Zwierciadło główne z otworem centralnym odbija padające światło, które następnie trafia na wydłużające ogniskową zwierciadło wtórne, umiejscowione na wewnętrznej części płyty korekcyjnej . Stąd światło ponownie kierowane jest w stronę zwierciadła głównego, i tam wpada do jego otworu centralnego. Co za droga! W końcu, światło dociera do wyciągu okularowego.

Teleskop Schmidta-Cassegraina jest instrumentem wszechstronnym, ponieważ można wykorzystać go do wszystkiego. Niemniej jednak, teleskop ten ma również wady: z powodu małej światłosiły, 1:10 lub mniejszej, teleskop można z powodzeniem wykorzystać do obserwacji wizualnych.

Jeśli chciałbyś wykorzystać go do fotografowania, napotkasz problemy związane ze światłosiłą, czyli stosunkiem apertury do ogniskowej: teleskop musi być prowadzony z wysoką dokładnością.

Płyta Schmidta (korektor w przedniej części tuby optycznej) poza swoim działaniem optycznym, optymalnie chroni wnętrze przed kurzem i innymi zanieczyszczeniami. Jednak w takich zamkniętych teleskopach czas jego chłodzenia do osiągnięcia temperatury otoczenia jest relatywnie długi.

Długa ogniskowa odpowiada za stosunkowo małe pole widzenia. Wadą teleskopu Schmidta-Cassegraina jest krzywizna pola obrazu. W przypadku fotografii objawia się ona nieostrością przy krawędzi. Inne błędy odwzorowania są tak niewielkie, że pozostają w krążku dyfrakcyjnym i nie są zauważalne.