Kurs odprężający

Napięte mięśnie karku wymagają odpowiedniego krzesełka obserwacyjnego. A naprężone zwierciadła wymagają po prostu odrobiny luzu.

Relaksujące obserwacje – dotyczy to również optyki. Czy to zwierciadło, czy soczewka, są one ze szkła lub co najmniej ceramiki szklanej. Jakkolwiek twarde by się nie wydawały: pod wpływem naprężeń ulegają odkształceniom, a wynikiem tego są złe jakościowo obrazy. Części wykonane z tworzywa sztucznego, ale także z metali, kurczą się pod wpływem zimna bardziej niż oprawione w nie szkło. Zbyt ciasny odrośnik może ścisnąć obiektyw lub zbyt wąską krawędź celi zwierciadła wtórnego. Zwierciadło zawsze kurczy się w niskiej temperaturze inaczej niż cela. Jeśli jest klejone, punkty klejenia muszą być elastycznymi kleksami silikonu.

Tak więc optyka wymaga zarówno prowadzenia, jak i minimalnego luzu. Zwierciadło potrzebuje wystarczających punktów podparcia, w zależności od swojej grubości. Zawsze należy unikać zbyt ciasno dopasowanych zacisków i pierścieni mocujących.

Zdarza się, że trudniej rozpoznać przyczynę, niż ją usunąć. Pomocny jest tu test na gwieździe: trójkątnie zniekształcone pierścienie dyfrakcyjne wskazują na typowe trzy śruby mocujące. Astygmatyzm, czyli wydłużone gwiazdy, które przy idealnej ostrości są małymi krzyżykami, wskazuje na naprężoną celę. W fazie wychładzania, kiedy rdzeń soczewki lub zwierciadła jest jeszcze cieplejszy niż powierzchnia, pojawiają się wady, takie jak nad- i podkorekcja. Typowym zjawiskiem jest również to, że problemy znikają w łagodne noce lub w temperaturze pokojowej. Naprawa jest zwykle prosta. Wystarczyć może zeszlifowanie plastikowych elementów, które są zbyt ciasne.

Autor: Sven Wienstein / Licencja: Oculum-Verlag GmbH