Obstrukcja

Teleskop powinien zbierać światło – im więcej tym lepiej. Ale jest też ciemna strona, z którą musimy żyć...

Zgodnie z tą zasadą, teleskop Newtona ze zwierciadłem głównym o średnicy 200mm i ze zwierciadłem wtórnym o średnicy 50mm będzie dawał taki sam kontrast, jak refraktor o aperturze 150mm. Nieco inaczej jest ze zdolnością zbierania światła. Oczywiście spada ona wraz ze wzrostem obstrukcji, ale nie w takim stopniu, jak to obserwowaliśmy w przypadku kontrastu.

Teleskop zbiera światło, które tworzy obraz. Jednak w przypadku teleskopów Newtona zwierciadło wtórne kieruje wiązkę światła w bok, do wyciągu okularowego. W przeciwnym razie obserwacje utworzonego przez teleskop obrazu nie byłyby możliwe. W przypadku innych konstrukcji również spotykamy się z obstrukcją spowodowaną obecnością zwierciadła wtórnego.

Zwierciadło wtórne w systemie optycznym jest powodem obstrukcji (zasłonięcia), która obniża osiągi teleskopu pod względem kontrastu i zdolności zbierania światła. Obstrukcję powoduje każdy element znajdujący się na drodze wiązki światła w teleskopie. W zasadzie mamy z tym do czynienia we wszystkich teleskopach zwierciadłowych (z wyjątkiem teleskopu pozaosiowego, tzw. Schiefspiegler). Jedynie refraktor ma obstrukcję 0%, ponieważ żaden element nie zakłóca drogi wiązki światła.

Na zdjęciach widać, że obstrukcja wpływa na rozproszenie światła, co oznacza utratę kontrastu. Im większe zwierciadło wtórne, tym większa obstrukcja.

Aby ustalić możliwości teleskopu po uwzględnieniu spadku jakości spowodowanej obstrukcją można po prostu odjąć średnicę zwierciadła wtórnego od średnicy zwierciadła głównego. Daje to wynik w postaci apertury efektywnej, którą miałby teleskop bez obstrukcji.